ΤΑ ΆΡΘΡΑ - thema.org.gr

[...]  Γυμνάσματα μνήμης  -  ιστορίες …
Υπάρχουν στη ζωή μας κάποιες στιγμές εκτός χρόνου και εκτός τόπου. 
Στιγμές που βιώνονται σαν  στιγμιαία λάμψη που περνάει μέσα από μια ρωγμή του συμπαγούς τοίχου της κανονικής μας ζωής και μας τυφλώνει. 
Όμως την ίδια στιγμή της τύφλωσης από τον χείμαρρο του φωτός μάς αποκαλύπτεται κι ένα νόημα άρρητο που αποτείνεται σε μας και αφορά μόνον εμάς. 

Ιστορίες…    για την ενθύμηση…
 «Κάποτε θα καταστρέψω όλα αυτά τα χειρόγραφα πού άφησε πά¬νω στο τραπέζι μου ό διάβολος και που τα οικειοποιήθηκα χωρίς ντροπή - και μόνον αυτός πού έκανε τη νύχτα πολλές φορές τον ίδιο δρόμο, μόνον αυτός έμαθε πώς δεν υπήρξε ποτέ δρόμος
κι αν συνεχίζω να ζω είναι γιατί δε θέλω να λησμονήσω ή βγαίνω μ' ένα τσεκούρι στην πόρτα προς δόξαν του αιώνα μου - συχνά ερχόταν μια γυναίκα στην κάμαρα μου, όλα κρατούσαν λίγο σαν την αθωότητα, υστέρα γράφαμε σ' ένα χαρτί τ' όνομα μας και το πετούσαμε απ' το παράθυρο (ίσως ήταν ή ώρα πού περνούσε ή φήμη).» Τάσου Λειβαδίτη

[...]  είναι οι μέρες τόσο ωραίες! "Οι πέτρες μουσκεύουν" και συγκρατούν όλο και περισσότερα από αυτά που ζήσαμε... 
                                              ***** 
έρχονται φεύγουν οι μέρες χωρίς σπουδή χωρίς απρόοπτα.
Οι πέτρες μουσκεύουν στο φως & στη μνήμη.
Ένας βάζει μια πέτρα για προσκέφαλο.
Άλλος πριν κολυμπήσει αφήνει τα ρούχα του κάτω από μια πέτρα μην του τα πάρει ο αέρας.
Άλλος έχει μια πέτρα για σκαμνί του ή για σημάδι στο χωράφι του, στο κοιμητήρι στο μαντρί, στο δάσος.
Αργά το λιόγερμα γυρίζοντας σπίτι σου όποια πέτρα από τ΄ ακρογιάλι κι αν ακουμπήσεις στο τραπέζι σου είναι ένα αγαλμάτιο, μια μικρή νίκη ή το σκυλί της Άρτεμης κι αυτή που ένας έφηβος το μεσημέρι ακούμπησε τα βρεμένα του πόδια, είναι ένας Πάτροκλος με σκιερά κλεισμένα ματόκλαδα. 
  Γ. ΡΙΤΣΟΣ