εκείνο το κυριακάτικο πρωινό

εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, άγνωστοι μεταξύ μας, κοιτούσαμε το πέλαγος. Εκθαμβωτικός ήλιος και τα πανιά μήτε άσπρα μήτε μαύρα…

 Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι*
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν
ακόμη...
Γαλήνη. […] 
«Επί Ασπαλάθων...» 31 του Μάρτη 1971 Γ. Σεφέρης 

Ο ασπάλαθος, ανήμπορος πλέον, «σουβενίρ» στο γραφείο μου πλάι στις φωτογραφίες.
 Αναμνήσεις… τι να ‘θελα να φωτογραφήσω; Τι σκεφτόμουν;
«τι μπορεί να μου θύμισε  τον Αριδαίο εκείνον;» 
Τριάντα χρόνια μετά, αναζητώ αυτό το φως, το κοντράστ, το κουράγιο να ξαναστήσω το σκοτεινό θάλαμο και να τυπώσω. 

 Α! ναι … ο τελευταίος στοίχος
«Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
 ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος»

Α. ναι… σαν σήμερα και σαν πριν τριάντα και πενήντα και εκατό χρόνια, κάτω από αυτόν τον Αττικό ουρανό… 
«Υπάρχει ένα δράμα του αίματος που παίζεται, ανάμεσα στο φως και στη θάλασσα, εδώ τριγύρω μας και που λίγοι το νιώθουν.
Υπάρχει ένα δράμα του αίματος πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο οργανικό[…]

«Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό στο Σούνιο». | ilford 100 | film | 1994|Pascal