Δοκιμή IV – Σχέδιο για σενάριο – Ξάνθη 2024
- Πάρτε το … Ναι για σένα,
- Δεν σου το πουλώ, σου το χαρίζω… fade
(Εσωτερικό δωματίου)
Όταν πέθανε η μητέρα μου έφυγα βιαστικά από το σπίτι μας.
Μετά από λίγους μήνες ξαναγύρισα στο πατρικό μας.
Άνοιξα τα παντζούρια και μπήκε ξανά το φως στο δωμάτιο.
Έκανα καφέ, έβαλα το φλιτζανάκι και το ποτήρι με το δροσερό νερό, στο δίσκο με το σεμεδάκι και τον ακούμπησα στο τραπεζάκι που το στόλιζε ένα κεντημένο καρέ.
Μετά τη πρώτη γουλιά άρχισα να παρατηρώ το δωμάτιο. Η μητέρα μου ήταν παντού. Στις πλεκτές κουρτίνες στο λινό τραπεζομάντιλο, στα λιγοστά καδράκια, κεντημένα κι αυτά – το ένα μάλιστα το είχα κεντήσει εγώ – στο σεμέ κεντημένο με το βελονάκι (σχέδιο με μαργαρίτες) τοποθετημένο πάνω στο ραδιόφωνο.
Αισθανόμουν την παρουσία της παντού, η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Ήπια με μιας τον υπόλοιπο καφέ και με απότομες κινήσεις μάζεψα όλα τα εργόχειρα και βγήκα έξω.
Μια βόλτα στον κήπο, σκέφτηκα θα ήταν χαλαρωτική.
Ο ήλιος όμως ήταν πολύ δυνατός κι επέστρεψα πίσω στο δωμάτιο. Τα σεμέ, τα καρέ, τα κεντήματα μπορεί να μην υπήρχαν αλλά στη θέση τους – η σκόνη είχε σχηματίσει το σχέδιο κάθε εργόχειρου.
Στάθηκα από πάνω και παρατηρούσα το σχέδιο με τις μαργαρίτες στο ραδιόφωνο, τη λεπτοδουλειά του σεμέ που είχε κεντήσει η σκόνη στο χρόνο της απουσίας μας.
Κάθισα ξανά και αναλογιζόμουν. Δεν είναι η απουσία ενός προσώπου. Είναι η απουσία των πράξεων του. Το ξεσκόνισμα, το πάτημα στο σίδερο, η τακτοποίηση όλων αυτών ώστε αυτή η οικία εικόνα να ταυτίζεται με τη ζωή της, τη ζωή μας σ’ αυτό το δωμάτιο, σ’ αυτό το σπίτι…
Αυτά τα εργόχειρα είναι οι ζωές, οι μνήμες όλων αυτών που στόλισαν τα σπίτια τους, τις ζωές τους.
Έζησαν χαρές και λύπες και τώρα μια σκόνη έχει απομείνει, εδώ κι εδώ κι εκεί…
Κι εγώ τα μάζεψα τα έπλυνα τα φύλαξα, τα προστάτεψα για να σας τα παραδώσω.
Ναι στα χαρίζω, στα παραδίδω για να φύγει η σκόνη της απουσίας, για να αρνηθείς την ασχήμια για να νιώσεις την ομορφιά, να θυμηθείς.
Ξάνθη 2024 | Πασχάλης Ξανθόπουλος